Bücher von Andrej Tihomirow

G¿ównym mechanizmem ustanawiania norm jest fikcja. Pisarze krajowi, maj¿cy zwi¿kszone poczucie j¿zyka, tworz¿ precedensy dla pi¿knego u¿ycia s¿ów. Istnieje ch¿¿ näladowania ich. Rozpoczyna si¿ konsolidacja normy. Wspó¿czesny rosyjski j¿zyk literacki zacz¿¿ ksztätowä si¿ w epoce Piotra Wielkiego, kiedy takie problemy jak przezwyci¿¿enie dwuj¿zyczno¿ci (j¿zyk s¿owiäski ko¿cielny by¿ u¿ywany do nabo¿e¿stw i literatury obszernej, rosyjski by¿ u¿ywany w ¿yciu codziennym i robi¿ interesy; istniäy teksty, na które wp¿yw miäy oba te j¿zyki) oraz opanowanie du¿ej liczby zapo¿ycze¿ zwi¿zanych z wyznaczaniem nowych rzeczywisto¿ci, z rozwojem j¿zyka nauki i budowy pästwa. Nast¿pny okres ksztätowania si¿ rosyjskiego j¿zyka literackiego nazywa si¿ j¿zykiem ¿omonosowa, zwracaj¿c uwag¿ na zas¿ugi M.W. ¿omonosowa w rozwi¿zaniu przedstawionych problemów. Po nim nast¿puje etap Karamzy¿skiego, nazwany imieniem N.M. Karamzina, który starä si¿ po¿¿czy¿ j¿zyk mówiony i pisany i przezwyci¿¿y¿ jego ci¿¿ki ci¿¿ar. W ko¿cu pod piórem Puszkina powstä nowoczesny rosyjski j¿zyk literacki.

Rimskaq ciwilizaciq stala poslednej stranicej w istorii antichnoj kul'tury, prosuschestwowaw bolee dwenadcati wekow (VIII w. do n. ä. ¿ V w. n. ä.). Geograficheski ona woznikla na territorii Apenninskogo poluostrowa, poluchiw u grekow nazwanie Italiq. Vposledstwii Rim sobral w neob#qtnuü imperiü te strany, kotorye woznikli w rezul'tate raspada derzhawy Alexandra Makedonskogo, podchiniw sebe prakticheski wse Sredizemnomor'e. Sledstwiem ätogo stali wekami dlqschiesq wojny s sosedqmi, w kotoryh uchastwowalo podrqd neskol'ko pokolenij rimskih grazhdan. Na formirowanie drewnerimskoj kul'tury naibol'shee wliqnie okazali: kul'turnye tradicii ätruskow (ätruski ¿ plemq neewropejskogo proishozhdeniq, naselqwshee territoriü sowremennoj Toskany); dostizheniq drewnegrecheskoj ciwilizacii. Ot ätruskow rimlqne zaimstwowali mnogie religioznye predstawleniq i obychai, a takzhe osnowy tehniki stroitel'stwa i masterstwo hudozhestwennoj metalloobrabotki. U grekow rimlqne unasledowali polisnuü sistemu gosudarstwennogo ustrojstwa, bolee sowershennye metody zemledeliq, a grecheskoe iskusstwo pochitali za obrazec i stremilis' sledowat' ego kanonam.

Prawa wspó¿czesnej politologii s¿ relacj¿ mi¿dzy teori¿ a histori¿, teori¿ rozwoju spo¿ecznego i politycznego oraz jej histori¿. Z jednej strony nauki polityczne opieraj¿ si¿ na historycznych do¿wiadczeniach ¿ycia politycznego i realizacji polityki, a z drugiej strony zawieraj¿ odpowiedni rozdziä po¿wi¿cony historii my¿li politycznej. Z drugiej strony, stanowi¿c teoretyczne uogólnienie historii politycznej, nauki polityczne przyczyniaj¿ si¿ do g¿¿bszej analizy politycznej faktów historycznych i procesu historycznego, w którym aktorzy polityczni odgrywaj¿ daleko id¿c¿ rol¿. Wzajemne powi¿zania i interakcje nauk politycznych i historii znajduj¿ swój wyraz w tym rozdziale. Nauki polityczne w szerokim zakresie wykorzystuj¿ takie kategorie filozoficzne. W szczególno¿ci nauki polityczne stosuj¿ takie wspólne podej¿cia do badania zjawisk spo¿ecznych, jak metoda systemowa, metoda analizy strukturalnej i funkcjonalnej, metoda porównawczo-historyczna i inne. Nauki polityczne równie¿ szeroko stosuj¿ metody socjologiczne, w tym metod¿ empirycznego badania zjawisk spo¿ecznych, najpe¿niej i najg¿¿biej rozwini¿t¿ przez socjologi¿.

Zrodzone ze spo¿ecze¿stwa, jego sprzeczno¿ci, samo pästwo nieuchronnie staje si¿ sprzeczne, jego aktywno¿¿ i spo¿eczna rola sprzeczna. Jako forma organizacji spo¿ecze¿stwa, maj¿ca na celu zapewnienie jego integralno¿ci i mo¿liwo¿ci zarz¿dzania, pästwo wype¿nia funkcje okre¿lone przez potrzeby spo¿ecze¿stwa, a zatem s¿u¿y jego interesom. Zdaniem K. Marksa pästwo integruje spo¿ecze¿stwo klasowe, staje si¿ form¿ spo¿ecze¿stwa obywatelskiego, wyräa i oficjalnie reprezentuje to spo¿ecze¿stwo jako cäo¿¿. Poza tym jest to organizacja do zarz¿dzania sprawami cäego spo¿ecze¿stwa, prowadz¿ca ogólne sprawy wynikaj¿ce z charakteru kädego spo¿ecze¿stwa. Jest to organizacja polityczna obejmuj¿ca cä¿ ludno¿¿ kraju, jego wspólne dziedzictwo i biznes. Bez pästwa nie jest mo¿liwy post¿p spo¿eczny, istnienie i rozwój cywilizowanego spo¿ecze¿stwa. Jednak w spo¿ecze¿stwie klasowo-antagonistycznym pästwo, pe¿ni¿c ogólne funkcje spo¿eczne, coraz bardziej podporz¿dkowuje swoj¿ dziäalno¿¿ interesom najpot¿¿niejszej ekonomicznie klasy, staje si¿ narz¿dziem jej klasowej dyktatury i nabiera wyränego klasowego charakteru.