Bücher von Hikmet Anil Öztekin

Tüm muhtesem hikayeler iki sekilde baslar. Ya bir insan bir yolculuga cikar ya da sehre bir yabanci gelir. TolstoyDemirden keskin bir düdük sesi yükseldi o sirada. Ayriligin ciddiyeti buz gibi sardi bedenimi. Kapilar kapandi sonra... Cantam sagimda, yalnizlik karsimda...GidiyorumHayir bir saniyeFilmlerde böyle olmazdi ki... Son anda muhakkak bir kalma sebebi yazardi senarist. Tam hareket etmek üzereyken trenden atlayiverirdi esas adam.Oysa simdi raylarin üzerinde kaymaya baslamisti bile tren... Ayriligin gögsüme oturan agirligiyla camdan disari bakip el sallayan insanlarla dolu peronu izledim.Beni ugurlamaya gelmeyen herkese tesekkür eder gibi bir damla gözyasi biraktim oraya.Alle grossen Geschichten beginnen auf zwei Arten. Entweder geht ein Mensch auf Reisen oder ein Fremder kommt in die Stadt.TolstoiIn diesem Moment ertönte ein scharfes Pfeifen aus dem Eisen. Die Schwere der Trennung verschlang meinen Körper wie Eis. Dann schlossen sich die Türen... Meine Tasche ist zu meiner Rechten, die Einsamkeit liegt vor mir...

Merhaba, ben Seyyah.Herkesin bir derdi vardir. Bazilari gecer, bazilari gecmez. Bazilari anlatilir, bazilari anlatilmaz.Bazen anlatmak istersin ama dinleyecek birini bulamazsin. Bilirsin, muhabbettir ihtiyacin ama ikilafin belini kiracak bir dost bile yoktur yaninda.Iste bu kitap bulamadigin dosta ulasmak ve onunla dertlesmek icin yazildi. Meselenin sevmekdegil, güzel sevebilmek oldugunu bilenler icin yazildi.Biraz yagmurun, biraz da hüznün düstügü gecelerde bu kitabi okurken sunu hissedeceksinizHala dertlesebilecek birileri varmis bir yerlerde.

Bir insan nasil anlar asik oldugunu diye sordum bir gün dedeme.Nefesini tut... dedi gülümseyerek.Anlamadim... dedim. Nefesimi mi tutayimEvet... dedi. Öylece tut ve bekle.Dedigini yaptim. Dayanabildigim kadar soluksuz biraktim kendimi. Saate bakmayi akiledememistim ama sanirim otuz saniye sonra iyice zorlanmaya basladim.Tam pes ediyordum ki, eliyle kapadi agzimi ve burnumu. Neye ugradigimi sasirdim. Ölecekgibiydim artik... Yüzüm kizariyor, gözlerim doluyordu. Dayanilmaz bir hal almisti nefessizlik...Sonunda cekti elini yüzümden. Derin derin solumaya basladim can havliyle. Bana bunu nedenyaptigini anlayamiyordum bir türlü. Gözlerinin icine baktim soran bakislarla.Bunu bana neden yaptin dede dedim.En cok neye ihtiyacin vardi az önce diye sordu sakin bir tavirla.Tabii ki nefes almaya... dedim.Peki, ne kadar ihtiyacin vardiBiraz daha nefessiz kalsaydim ölecektim.Ancak bu yasima gelince ne demek istedigini anladigim bir cevap verdi dedemIste bir gün birine nefes kadar ihtiyacin olursa ona asik oldugunu anlayacaksin evlat.