Bücher von Kemal Yildirim

Le 25 mai 1969, plusieurs jeunes officiers se réclamant du Mouvement des officiers libres ont pris le pouvoir au Soudan et ont marqué le début de l'ère Nimeiri dans l'histoire du pays. 9 officiers, dirigés par le colonel Jaafar an Nimeiri, qui avaient été impliqués dans des complots contre le régime Abboud, étaient au c¿ur de la conspiration. Le coup d'État de Nimeiri a permis d'empêcher les complots d'autres groupes, dont la plupart impliquaient des factions de l'armée soutenues par le Parti communiste soudanais (SCP), des nationalistes arabes ou des groupes religieux conservateurs. Il a justifié le coup d'État par le fait que les politiciens civils avaient paralysé le processus décisionnel, n'avaient pas réussi à résoudre les problèmes économiques et régionaux du pays et avaient laissé le Soudan sans constitution permanente. Les dirigeants du coup d'État, rejoints par Babiker Awadallah, l'ancien président de la Cour suprême qui avait été impliqué dans le coup d'État, se sont constitués en un Conseil de commandement révolutionnaire (CCR) composé de dix membres, qui détenait une autorité exécutive collective sous la présidence de Nimeiri. En prenant le contrôle, le RCC a proclamé la création d'une "république démocratique" dédiée à la promotion d'un "socialisme soudanais" indépendant.

Strukturalizm by¿ ruchem intelektualnym we Francji w latach 50. i 60., który badä struktury le¿¿ce u podstaw produktów kultury (takich jak teksty) i u¿ywä poj¿¿ analitycznych z j¿zykoznawstwa, psychologii, antropologii i innych dziedzin do interpretacji tych struktur. Strukturalizm stanowi poj¿cie opozycji binarnej, w którym cz¿sto u¿ywane pary przeciwstawnych, ale powi¿zanych ze sob¿ s¿ów (poj¿¿) s¿ cz¿sto uk¿adane w hierarchii, na przyk¿ad: O¿wiecenie/romantyka, m¿¿czyzna/kobieta, mowa/pismo, racjonalny/emocjonalny, znacz¿cy/znacz¿cy, symboliczny/imaginarny. Poststrukturalizm pojawi¿ si¿ we Francji w latach 60. jako ruch krytykuj¿cy strukturalizm. Wed¿ug J.G. Merquiora relacja mi¿o¿ci-nienawi¿ci do strukturalizmu rozwin¿¿a si¿ w¿ród wielu czo¿owych my¿licieli francuskich w latach 60.

William Ewart Gladstone PC FRS FSS (/¿¿lædst¿n/; 29 December 1809 ¿ 19 May 1898) was a British statesman and Liberal politician. In a career lasting over 60 years, he served for 12 years as Prime Minister of the United Kingdom, spread over four terms beginning in 1868 and ending in 1894. He also served as Chancellor of the Exchequer four times. Gladstone was born in Liverpool to Scottish parents. He first entered the House of Commons in 1832, beginning his political career as a High Tory, a grouping, which became the Conservative Party under Robert Peel in 1834. Gladstone served as a minister in both of Peel's governments, and in 1846 joined the breakaway Peelite faction, which eventually merged into the new Liberal Party in 1859. He was Chancellor under Lord Aberdeen (1852¿1855), Lord Palmerston (1859¿1865) and Lord Russell (1865¿1866). Gladstone's own political doctrine ¿ which emphasized equality of opportunity and opposition to trade protectionism ¿ came to be known as Gladstonian liberalism. His popularity amongst the working-class earned him the sobriquet "The People's William". William Gladstone had a profound influence on Joseph Chamberlain¿s career.

Tout au long de l'histoire, le rôle central des femmes dans la société a assuré la stabilité, le progrès et le développement à long terme des nations. À l'échelle mondiale, les femmes représentent 43 % de la main-d'¿uvre agricole, ce pourcentage atteignant 70 % dans certains pays. Par exemple, en Afrique, 80 % de la production agricole provient de petits exploitants, dont la plupart sont des femmes rurales. Il est largement admis que l'agriculture peut être le moteur de la croissance et de la réduction de la pauvreté dans les pays en développement. Les femmes, notamment les mères, jouent le plus grand rôle dans la prise de décision concernant la planification des repas et l'alimentation de la famille. De plus, les femmes font plus souvent état de leur initiative pour préserver la santé et la nutrition des enfants. Dans tous les pays du monde, les femmes sont les principales responsables des soins aux enfants et aux personnes âgées. Des études internationales démontrent que lorsque l'économie et l'organisation politique d'une société changent, les femmes prennent l'initiative d'aider la famille à s'adapter aux nouvelles réalités et aux nouveaux défis. Elles sont susceptibles d'être les principales initiatrices de l'aide extérieure et jouent un rôle important en facilitant (ou en entravant) les changements dans la vie familiale. Ce livre décrit le rôle des femmes dans le bouddhisme, le confucianisme et le taoïsme.

Ce livre examine la réflexion du défunt philosophe britannique sur les sociétés contemporaines, tant à l'Est qu'à l'Ouest. Ernest Gellner, décédé le 5 novembre 1995, était l'un des grands polymathes du siècle. Parmi ses vingt livres, beaucoup concernaient la philosophie, la sociologie et l'anthropologie. Pourtant, au c¿ur de son ¿uvre se trouve une question historique. Ernest Gellner est né en 1925 à Paris mais a grandi dans l'environnement culturellement diversifié de la Prague de l'entre-deux-guerres. L'annexion des Sudètes par l'Allemagne nazie et la montée de l'antisémitisme dans le protectorat allemand de Bohême et de Moravie obligent sa famille à émigrer et à s'installer à Londres en 1939. Gellner s'adapte rapidement à la nouvelle vie en Angleterre et obtient une bourse d'Oxford pour étudier la philosophie, l'économie et la politique. À Oxford, Gellner est exposé à la philosophie idéaliste du langage inspirée par Wittgenstein, qui entre en conflit profond avec sa compréhension matérialiste déjà perceptible du monde social. À la fin de la guerre, Gellner aspire à retourner à Prague, mais cette tentative s'avère vaine, car il est profondément désillusionné par l'adhésion progressive du nouvel État tchécoslovaque à l'idéologie soviétique.

Uil'qm Juart Glädstoun PK FRS FSB (/¿¿lædst¿n/; 29 dekabrq 1809 g. - 19 maq 1898 g.) - britanskij gosudarstwennyj deqtel' i liberal'nyj politik. V kar'ere, prodolzhawshejsq bolee 60 let, on 12 let zanimal post prem'er-ministra Velikobritanii, prorabotaw na protqzhenii chetyreh srokow, nachinaq s 1868 goda i zakanchiwaq 1894 godom. On takzhe chetyre raza sluzhil kanclerom kaznachejstwa. Glädstoun rodilsq w Liwerpule, w shotlandskih sem'qh. Vperwye on wstupil w Palatu Obschin w 1832 godu, nachaw swoü politicheskuü kar'eru w kachestwe Vysokogo Tori, gruppa, kotoraq stala Konserwatiwnoj partiej pod rukowodstwom Roberta Pila w 1834 godu. Glädstoun sluzhil ministrom w oboih prawitel'stwah Pila, a w 1846 godu wstupil wo frakciü Vosstawshego Pila, kotoraq w konce koncow ob#edinilas' w nowuü Liberal'nuü partiü w 1859 godu. On byl kanclerom pri lorde Aberdine (1852-1855), lorde Palmerstone (1859-1865) i lorde Rassele (1865-1866). Sobstwennaq politicheskaq doktrina Glädstouna, w kotoroj podcherkiwalos' rawenstwo wozmozhnostej i protiwodejstwie torgowomu protekcionizmu, poluchila nazwanie "Glädstonowskij liberalizm". Ego populqrnost' sredi rabochego klassa prinesla emu prozwische "Narodnyj Uil'qm", kotoroe Uil'qm Glädstoun okazal glubokoe wliqnie na kar'eru Dzhozefa Chemberlena.

Zäo¿ono wiele przyczyn wojny. Rewolucja nuklearna, koniec zimnej wojny, narastanie etnicznych konfliktów narodowych oraz rozprzestrzenianie si¿ globalnego kapitalizmu i demokracji doprowadzi¿y do znacznych spekulacji na temat punktu zwrotnego w historii dziää wojennych. Niektórzy przewiduj¿ "koniec historii" i stopniow¿ dezaktualizacj¿ wojny, a przynajmniej wielkiej wojny o w¿adz¿, gdzie jak inni widz¿ eksplozj¿ wojny o niskiej intensywno¿ci i "zderzenie cywilizacji". Käda z tych perspektyw opiera si¿ na pewnych krytycznych zäo¿eniach i teoretycznych propozycjach dotycz¿cych przyczyn wojny. Moim celem w tym przegl¿dzie jest ocena stanu wiedzy na temat przyczyn wojny. Prawie 20 lat temu dwóch czo¿owych badaczy stosunków mi¿dzynarodowych twierdzi¿o, z ró¿nych perspektyw, ¿e nasza systematyczna wiedza na temat konfliktów mi¿dzynarodowych rozwin¿¿a si¿ w bardzo niewielkim stopniu od czasu, gdy Thucydides napisä swoj¿ histori¿ wojny peloponezskiej.

Wspólnota Pästw Sahelu i Sahary (CEN-SAD) zostäa ustanowiona w dniu 4 lutego.1998 r., w nast¿pstwie Konferencji Liderów i Szefów Pästw, która odby¿a si¿ w Trypolisie w Libii. CEN-SAD stä si¿ regionaln¿ wspólnot¿ gospodarcz¿ podczas trzydziestej szóstej sesji zwyczajnej Konferencji Szefów Pästw i Rz¿dów Organizacji Jedno¿ci Afrykäskiej, która odby¿a si¿ w Lomé, Togo, w dniach 4-12 lipca 2000 r. CEN-SAD uzyskä status obserwatora na Zgromadzeniu Ogólnym na mocy rezolucji 56/92, a nast¿pnie zainicjowä porozumienia o wspó¿pracy z licznymi organizacjami regionalnymi i mi¿dzynarodowymi w celu skonsolidowania prac zbiorowych w dziedzinie politycznej, kulturalnej, gospodarczej i spo¿ecznej.Od czasu nadzwyczajnej sesji konferencji szefów pästw i rz¿dów, która odby¿a si¿ w Nd¿amenie w Czadzie w lutym 2013 r., a której g¿ównym celem by¿o zatwierdzenie restrukturyzacji i o¿ywienia Wspólnoty, CEN-SAD zatwierdzi¿a nowy traktat przygotowany w wyniku rewizji pierwszego traktatu, który ustanowi¿ Wspólnot¿.

Niewiele wiadomo o regionie Commagene przed pocz¿tkiem II wieku przed nasz¿ er¿. Wydaje si¿ jednak, ¿e z tego co pozostäo niewiele dowodów, Commagene by¿ cz¿¿ci¿ wi¿kszego pästwa, które obejmowäo równie¿ Królestwo Sophene. Kontrola ta trwäa do ok. 163 r. p.n.e., kiedy to miejscowy satrap, Ptolemeusz z Commagene, po ¿mierci króla Seleucydów, Antiocha IV Epifanesa, stä si¿ niezale¿nym w¿adc¿. Jednak Subartu to wczesna nazwa Asyrii w¿äciwa dla Tygrysa i zachodu, cho¿ istniej¿ ró¿ne inne teorie, umieszczaj¿ce go czasem nieco dalej na wschód i/lub pó¿noc. Jego dok¿adna lokalizacja nie zostäa zidentyfikowana. Z punktu widzenia Imperium Akkadyjskiego, jak dot¿d nie znaleziono ¿adnych rodzimych ¿róde¿ dla historii Mitanni (tj. Hanilgalbat). Relacja oparta jest g¿ównie na ¿ród¿ach asyryjskich, hetyckich i egipskich, a tak¿e na napisach z pobliskich miejsc w Syrii. Cz¿sto nie jest nawet mo¿liwe ustalenie synchronizacji mi¿dzy w¿adcami ró¿nych pästw i miast, nie mówi¿c ju¿ o podaniu bezspornych dat bezwzgl¿dnych.

This book looks in detail at Anwar Sadat's leadership style, with reference to his cultural background, the political situation in Egypt in the twentieth century, and the impact, which Sadat made on international politics during his term in office. According to most scholars the history of modern Egypt dates from the start of Muhammad Ali's rule in 1805 and his launching of Egypt's modernization project that involved building a new army and suggesting a new map for the country, though the definition of Egypt's modern history has varied in accordance with different definitions of modernity. Some scholars date it as far back as 1516 with the Ottomans¿ defeat of the Maml¿ks in 1516¿17. Muhammad Ali's dynasty became practically independent from Ottoman rule, following his military campaigns against the Empire and his ability to enlist large scale armies, allowing him to control both Egypt and parts of North Africa and the Middle East. In 1882, the Khedivate of Egypt became part of the British sphere of influence in the region, a situation that conflicted with its position as an autonomous vassal state of the Ottoman Empire.