Cz¿owiek ascezy

Ksi¿¿ka zostäa wydana na podstawie wyników badä rozprawy doktorskiej, w której asceza jest traktowana jako szczególna praktyka duchowa i sposób ¿ycia. Z perspektywy podej¿cia fenomenologicznego funkcj¿ ascezy jest konstruowanie obrazu siebie. Instytucje dyscyplinarne ksztätuj¿ i wspieraj¿ dyskurs w¿adzy-wiedzy, w którym ciäo jest postrzegane jako instrument lub medium tego wp¿ywu. W¿adza wykorzystuje strategie indywiduacji ("upodmiotowienia"). Wed¿ug M. Foucaulta przedmiotem w¿adzy jest jednostka, a nie masa. Jednostka jest nie tylko przedmiotem, ale jednocze¿nie produktem i instrumentem W¿adzy-wiedzy. Dyscyplina jest nie tylko "urz¿dzeniem" do widzenia, ale tak¿e ¿rodkiem do uczynienia "widzialnym" tych, na których oddziäuje. W spo¿ecze¿stwie, stopie¿ zgodno¿ci mi¿dzy cechami indywidualnymi a ogóln¿ norm¿. Jednocze¿nie okre¿lane s¿ granice odmienno¿ci, w ramach których zachowania uznawane s¿ za norm¿, a inne przejawy za "nienormalne". Ale "nienormalno¿¿" wyst¿puje nie tylko ze znakiem "-", ale tak¿e ze znakiem "+". Szczególnym przypadkiem tego zjawiska jest asceza.