Hutnicy staro¿ytnych Indo-Europejczyków

Staro¿ytni hutnicy zazwyczaj koncentrowali si¿ w swoich r¿kach na wytapianiu ¿elaza z rudy bagiennej, tzw. "gotowaniu" ¿elaza oraz wytwarzaniu ró¿nych wyrobów ¿elaznych, a tak¿e kucie miedzi, cyny, srebra i z¿ota, zw¿aszcza w jubilerstwie. Stosowano rogi, gdzie bry¿y rudy bagiennej od do¿u i od góry pokryte by¿y w¿glem, który by¿ spalany i ogrzewany do po¿¿danej temperatury. Stopione ¿elazo sp¿ywäo na dno góry i tworzy¿o lepk¿ mas¿ (wrzask). Kowal brä j¿ za pomoc¿ c¿gi, a nast¿pnie podkuwä m¿otkiem na kowadle, nadawä jej po¿¿dany ksztät, powalä ¿u¿el i zmniejszä porowato¿¿ metalu. Asymilacja ¿elaza doprowadzi¿a do znacz¿cego skoku w rozwoju. Ponadto, z¿o¿a cyny i miedzi, a tak¿e ich stopu br¿zu, w obszarze staro¿ytnych Indo-Europejczyków by¿y prawie nieobecne, by¿y one importowane z innych terytoriów. Rudy ¿elaza by¿y bardziej rozpowszechnione ni¿ mied¿ i cyna, rudy ¿elaza tworzy¿y si¿ w du¿ych ilo¿ciach pod wp¿ywem mikroorganizmów na bagnach i w stawach stoj¿cych. A obszar rozmieszczenia staro¿ytnych Indo-Europejczyków dok¿adnie charakteryzowä si¿ bogactwem jezior i bagien.