Krytyka empiryzmu Davida Hume'a i Krytyka Immanuela Kanta

Znaczenie i wp¿ywTrudno w¿tpi¿ w to, ¿e Hume by¿ jedn¿ z g¿ównych postaci swojego stulecia. Tak wi¿c jego wspó¿czesna my¿l, a tak¿e jego osi¿gni¿cia, widziane w perspektywie historycznej, potwierdzaj¿ ten os¿d, cho¿ z przesuni¿ciem akcentów. Niektóre z powodów tej oceny mog¿ by¿ podane pod czterema g¿owami:Za ¿ycia pisarza Hume'a styl by¿ chwalony i od tego czasu jest cz¿sto chwalony. Stanowi on przyk¿ad klasycznych standardów jego czasów. Brakuje w nim indywidualno¿ci i koloru, bo zawsze dumnie chroni¿ si¿ przed emocjami. Dotyk jest lekki, z wyj¿tkiem lekkich tematów, gdzie jest raczej ci¿¿ki. Jednak w jego pracach filozoficznych daje niespotykan¿ przyjemno¿¿. Tutaj jego dystans, równo¿¿ (wszystko w jednej p¿aszczy¿nie), g¿adko¿¿ i jasno¿¿ ¿wiat¿a dziennego to w¿äciwe zalety. To w¿änie jako jeden z najlepszych pisarzy prozy naukowej w j¿zyku angielskim wpisuje si¿ w histori¿ stylu. Kant jako filozof niemiecki w swojej doktrynie idealizmu transcendentalnego argumentowä, ¿e przestrze¿ i czas s¿ jedynie "formami intuicji", które strukturyzuj¿ cäe do¿wiadczenie, a zatem, o ile "rzeczy w sobie" istniej¿ i przyczyniaj¿ si¿ do do¿wiadczenia, to jednak ró¿ni¿ si¿ od przedmiotów do¿wiadczenia.