Samoe nadezhnoe mesto w mire

"Iül', 2005 god. London, seriq teraktow. Chto-to sluchilos' s ätim wekom. Trqset zemlü, trqset nas. Bat-Yam. More ne dlq kupaniq. Sotni ogromnyh belyh meduz, rastochaq zapah chego-to dalekogo, walqütsq na beregu. Voda kusaetsq. Vozduh parit, wernee, ego woobsche net ¿ tol'ko lipkaq wlaga. Interesno, w äwkaliptowom parke «Antipatris» tozhe net wozduha? Kak ne bylo togda, kogda Taliq celowala ego ruki pri wstreche posle trehnedel'nogo odinochestwa. «Amnon, q lüblü tebq, ty moq zhizn'». «Ne nadöq ¿q wstretil druguü, q lüblü ee». Ona prodolzhala celowat' ego ruki. Ona ne slyshala. I wdrug ¿ net dyhaniq, net wozduha, net äwkaliptow. Est' Kniga rasskazow i powestej Ilany Vin "Samoe nadözhnoe mesto w mire" - äto repatriaciq w Izrail'. Dwe zhizni. Proshlaq nastoqschaq i nastoqschaq nowaq. Haraktery. Korotko i ömko. Smeh do slez. I slezy bez ulybki. Samoe nadözhnoe mesto wdrug okutywaet tonkoj shal'ü rwuschejsq lübwi. I tak hochetsq ostanowit'sq i zadumat'sq. Ili powest' prewratit' w scenarij i postawit' spektakl'.