Bücher von Andrey Tikhomirov

Prawa wszystkich ¿yj¿cych s¿ takie same dla wszystkich: ro¿liny, zwierz¿ta, ludzie rozwijaj¿ si¿ w tym samym rytmie: jedzenie, wypoczynek, kontynuacja rodziny, tylko na ró¿ne sposoby i sposoby. W¿ród tej ró¿norodno¿ci znajduj¿ si¿ równie¿ konkretne prawa. Figuratywnie ukazuj¿c istot¿ kädego spo¿ecze¿stwa, cz¿owieka czy zwierz¿cia, mo¿na przedstawi¿ jeden z najstarszych budynków zbudowanych przez ludzko¿¿, jest nim Piramida. Na górze jest najsilniejszy klan zwierz¿t lub ludzi z w¿adz¿, pot¿g¿, bogactwem i w¿adz¿. Potem przychodzi kto jest s¿abszy, kto jest mniej szlachetny, mniej bogaty, ale ich liczba jest ju¿ wi¿ksza, i tak dalej. Schodz¿c coraz bardziej do podstawy piramidy, spotykasz biednych i n¿dznych, s¿abych i biednych, ich liczba jest nieproporcjonalnie wi¿ksza. Im bardziej niestabilna jest piramida, tym bardziej naci¿gni¿ta jest, tym bardziej niestabilne jest spo¿ecze¿stwo. I vice versa, im mniej piramida jest rozci¿gni¿ta, tym lepiej ¿yje spo¿ecze¿stwo. Ci¿gle rozwijaj¿c si¿ i doskonal¿c, tworz¿c ogromn¿ ró¿norodno¿¿ zwierz¿t i ro¿lin, natura przystosowäa te organizmy do ¿ycia na Ziemi. W walce o byt, który jest wieczny, tylko najsilniejsze, trwäe, przystosowane organizmy pozostäy do ¿ycia.

W¿ród pisanych ¿róde¿ kultury rosyjskiej czo¿owe miejsce zajmuj¿ kroniki. Kronika to gatunek pracy historycznej, w której narracja prowadzona jest w kolejno¿ci chronologicznej, wed¿ug lat. Jednak kroniki s¿ nie tylko zapisami tego, co dziäo si¿ w porz¿dku rocznym, ale tak¿e zbiorem tych ¿róde¿ masowych informacji, które kronikarz posiadä w tym czasie i z którymi mo¿na si¿ zgodzi¿, a nawet pok¿óci¿. Kronika powstäa w Staro¿ytnej Rosji i jest obecnie odradzana przez entuzjastów w wyniku rozwoju ¿wiadomo¿ci narodowej i potrzeby historycznego samostanowienia wszystkich narodów tego kraju. Ale kronika nie jest tylko list¿ faktów historycznych. Uosabiäa ona szeroki wachlarz pogl¿dów i koncepcji nowoczesnego spo¿ecze¿stwa. Dlatego kronik¿ mo¿na uznä za uogólniony zabytek kultury rosyjskiej. Kronika jest podstaw¿ historii pästwa, jego ideologii, zrozumienia miejsca pästwa w historii ¿wiata; jest jednym z najwäniejszych zabytków zarówno pisma, jak i literatury, historii i kultury w ogóle.

Tworzenie pästw scentralizowanych uwarunkowane jest przede wszystkim wzrostem spo¿ecznego podziäu pracy i relacji towarowo-pieni¿¿nych, które niszcz¿ zamkni¿t¿ gospodark¿ naturaln¿, rozbudowuj¿ wi¿zi gospodarcze pomi¿dzy poszczególnymi ziemiami, stwarzaj¿ potrzeb¿ ich politycznego zjednoczenia i stwarzaj¿ mo¿liwo¿ci takiego zjednoczenia. Wszystkie te warunki by¿y obecne w Rosji w drugiej po¿owie XV wieku, a jej dalszy rozwój gospodarczy by¿ niemo¿liwy bez wyeliminowania fragmentacji feudalnej i stworzenia pästwa scentralizowanego. Dlatego te¿ "gromadzenie" ziem rosyjskich pod zwierzchnictwem wielkich ksi¿¿¿t moskiewskich, rozpocz¿te w warunkach fragmentacji feudalnej, uzyskäo poparcie ró¿nych grup ludno¿ci. W tworzeniu silnej w¿adzy pästwowej interesowali si¿ przede wszystkim ¿rednimi i mäymi panami feudalnymi. Tylko pästwo scentralizowane mog¿o utrzymä s¿u¿b¿ ch¿opów i zapewni¿ ich eksploatacj¿ w nowych warunkach gospodarczych. Handel i rzemios¿o w miastach by¿o równie¿ zainteresowane centralizacj¿ w¿adzy pästwowej.

Ksi¿¿ka opowiada o wydarzeniach, które radykalnie zmieni¿y ¿wiat. Jest to rewolucja lutowa i pädziernikowa z 1917 roku w Rosji; jest to przemówienie Marcina Lutra w 1517 roku w Niemczech; jest to rozwój pogl¿dów naukowych w kwestii wygl¿du ludzkiego. Podane s¿ ró¿ne fakty dotycz¿ce ksztätowania si¿ wiedzy naukowej o ¿wiecie. Wyjäniono powody, dla których Rosja sprzedäa Alask¿ Stanom Zjednoczonym w 1867 r., jak równie¿ pochodzenie niektórych nazw. Na ¿wiecie istnieje wiele nazw, ci¿gle si¿ zmieniaj¿, przemy¿laj¿ i unowocze¿niaj¿ w zale¿no¿ci od konkretnych wydarze¿ historycznych, ale wci¿¿ nosz¿ w sobie ¿wiatopogl¿d antyczny. Nazwiska ludzi nios¿ ze sob¿ znacz¿c¿ cz¿¿¿ kultury i tradycji wszystkich ludzi. Jak wierzono od czasów staro¿ytnych, nazwa ta decyduje o losach cz¿owieka. Jest to rodzaj klucza do wewn¿trznego "ego" cz¿owieka.

Dodatkowe ksi¿gi Starego Testamentu obejmuj¿ Drug¿ i Trzeci¿ Ksi¿g¿ Ezdrasza, Ksi¿g¿ M¿dro¿ci Salomona i Jezusa, syna Siracha, List Jeremiasza oraz Ksi¿g¿ Barucha, proroka. Ko¿ció¿ katolicki uwäa je za kanoniczne drugiego rz¿du; Ko¿ció¿ prawos¿awny nie uwäa ich za kanoniczne, ale uznaje za "u¿yteczne duchowo"; ko¿cio¿y protestanckie zrównuj¿ je z Apokryf¿, to znaczy nie s¿ ¿wi¿te; Judai¿ci nie w¿¿czaj¿ ich do swojego kanonu, poniewä ich zdaniem Jahwe móg¿ mówi¿ tylko po hebrajsku (w¿äciwie "nadawany" przez zakulisowych kap¿anów hipnotyzerów), a ksi¿¿ki s¿ komponowane w j¿zyku starogreckim (Koyne) i aramejskim. Cz¿sto autorzy tych ksi¿¿ek s¿ nieznani. Czas rzekomego pisania: IV-I wiek p.n.e. - G¿ównym celem tych ksi¿g jest zmuszenie ¿ydów ¿yj¿cych w obcym ¿rodowisku do zachowania wiary w Jahwe, a tak¿e udowodnienie "wybranym" kalectwa bäwochwalstwa i przekonanie ich o konieczno¿ci przestrzegania ¿ydowskich norm zachowania i moralno¿ci niezb¿dnych do zachowania istnienia ¿ydowskiego kap¿ästwa. Wiele ksi¿¿ek wp¿yn¿¿o na rodz¿ce si¿ chrze¿cijästwo - pierwotna nazwa ebionity - "¿ebraków".

W¿ród pisanych ¿róde¿ kultury rosyjskiej czo¿owe miejsce zajmuj¿ kroniki. Kronika to gatunek pracy historycznej, w której narracja prowadzona jest w kolejno¿ci chronologicznej, wed¿ug lat. Jednak kroniki s¿ nie tylko zapisami tego, co dziäo si¿ w porz¿dku rocznym, ale tak¿e zbiorem tych ¿róde¿ masowych informacji, które kronikarz posiadä w tym czasie i z którymi mo¿na si¿ zgodzi¿, a nawet pok¿óci¿. Kronika powstäa w Staro¿ytnej Rosji i jest obecnie odradzana przez entuzjastów w wyniku rozwoju ¿wiadomo¿ci narodowej i potrzeby historycznego samostanowienia wszystkich narodów tego kraju. Ale kronika nie jest tylko list¿ faktów historycznych. Uosabiäa ona szeroki wachlarz pogl¿dów i koncepcji nowoczesnego spo¿ecze¿stwa. Dlatego kronik¿ mo¿na uznä za uogólniony zabytek kultury rosyjskiej. Kronika jest podstaw¿ historii pästwa, jego ideologii, zrozumienia miejsca pästwa w historii ¿wiata; jest jednym z najwäniejszych zabytków zarówno pisma, jak i literatury, historii i kultury w ogóle.